Het tijdschrift Cuadernos de Ruedo Ibérico werd opgericht in de Parijse lente van 1965 met als doel over de politieke partijen heen de Spanjaarden in het binnenland en in ballingschap met elkaar in contact te brengen. Het tijdschrift bundelde een aanzienlijk aantal denkrichtingen die de eerste tien jaren de oppositie tegen het Franco-regime bepaalden en – later – diegenen die kozen voor een kritische benadering van het model dat werd nagestreefd met de overgang naar de democratie. In de veertien jaar die beide fases bestreken – vanaf het begin tot het einde (1965-1979), werden er in totaal 66 afleveringen gepubliceerd, soms dubbele of drievoudige nummers, naast een aantal supplementen.

De verschillende politieke denkrichtingen die bij Cuadernos onderdak vonden, vertaalden zich in een opeenvolging van verschillende lijnen in uitgeversbeleid. In de beginperiode speelden dissidenten uit de PCE en leden van het FLP een hoofdrol die het tijdschrift een bij uitstek marxistisch stempel gaven. Na een onderbreking van twaalf maanden in 1969, kwam Cuadernos de Ruedo Ibérico opnieuw uit. Gedurende vier jaar gaf het oorspronkelijke anti-Franquisme terrein prijs aan een antikapitalistische, internationalistische houding en een kritische benadering van de onorthodoxe opvattingen zoals die aan de orde werden gesteld ten tijde van de protestbewegingen van ’68. Deze tweede fase eindigde in het begin van 1973. De publicatie van het blad werd opgeschort tot 1975, toen de uitgaven werden hervat met een opvallende vrijzinnige koers die door José Martínez zelf in ere werd hersteld.