Met de komst van Manuel Fraga op het Ministerie voor Informatie en Toerisme in 1962, wilde het Francobewind een opening voorwenden; een koerswijziging ten opzichte van
de bekrompenheid van de jaren daarvoor. De uitgaven van Ruedo Ibérico, die doordat ze in Frankrijk verschenen aan de Spaanse censuur konden ontsnappen, stelden de voortdurende manipulatie van de werkelijkheid – in heden en verleden -  aan de kaak en zetten vraagtekens bij dit zogenaamde “open imago”. Dit had tot gevolg dat de Spaanse regering de import en distributie van de boeken van Ruedo Ibérico zowel juridisch als politiek nog moeilijker maakte door te proberen de uitgeverij economisch de nek om te draaien. Tegelijkertijd trachtte het regime de binnenlandse bron van manuscripten droog te leggen door mogelijke medewerkers te intimideren. In 1971 eiste deze vervolging een slachtoffer toen de schrijver en journalist Luciano Rincón werd opgepakt en veroordeeld wegens belediging van het staatshoofd onder het pseudoniem Luis Ramírez.
Fraga bracht nog een ander geheim en schijnbaar fatsoenlijk middel in de strijd. Zijn ministerie publiceerde het zogenaamde Bulletin voor Bibliografische Oriëntatie waarin regelmatig werken die door Ruedo Ibérico en andere uitgeverijen waren uitgegeven, onder het mom van een kritische bespreking, werden gerecenseerd maar waarbij louter op effect gerichte argumenten werden gehanteerd die geen ander doel hadden dan de publicaties in diskrediet te brengen zonder in te gaan op de problemen die in deze aan de orde stelden. Het Bulletin fungeerde als een betrouwbaar medium om de irritatie weer te geven die elk gepubliceerd werk in regeringskringen opriep.

In de beste Falangistische stijl verstomde de dialectiek van het geschreven woord door de kogel. In de nacht van 13 op 14 oktober 1975 werd de boekhandel van Ruedo Ibérico aan de Parijse Rue Latran getroffen door een aanslag. De verantwoordelijkheid voor de bomaanslag werd opgeëist door Antiterrorismo ETA (ATE) een extreem-rechtse groepering die in de nadagen van het bewind voor de harde actie kozen, waar andere sectoren – langs de weg van nationale verzoening – eerder hoopten het op een akkoord te kunnen gooien door een schikking voor de toekomst, een uitweg overigens waartegen José Martínez en Ruedo Ibérico zich altijd hebben verzet.